Tweet Σχεδόν κάθε άνθρωπος που είναι αποκομμένος από το Θεό έχει μέσα του κάποια αδιέξοδα, κάποια αιτήματα που δεν μπορεί να του καλυφθούν από το περιβάλλον και τις δραστηριότητες του, που δεν μπορεί να του απαντήσει το θρησκευτικό σύστημα, η
Γεγονότα και γεγονότα.
Παρατηρώ τον κόσμο που βράζει. Ένα τρομερό ανακάτεμα σαν αυτό της μεγάλης και βαθειάς τρικυμίας, τότε που η θάλασσα ξεβράζει και ξεβράζει από τα βάθη της ακόμα και τα πιο ετερόκλητα πράγματα. Δεν παραξενεύομαι όμως.
Σκέψεις για τον ασκητισμό ΙΙΙ
Ασκητές με την ευρύτερη έννοια υπήρχαν και πριν τον Χριστιανισμό. Άνθρωποι δηλαδή που σήμερα κατατάσσονται ως εθνικοί μυστικιστές οι οποίοι προσπαθούσαν να εξαγνίσουν τους εαυτούς τους μέσα από την άσκηση, την υποτίμηση του σώματος και των φυσικών ηδονών, και ασχολούμενοι με τον ανώτερο χώρο του Πνεύματος, άλλοτε απλώς φιλοσοφούσαν κι άλλοτε
Τα μάτια στο μέλλον
ακόμα στεκόμαστε με δέος κοιτάζοντας ένα 2010 που «μετατοπίζεται προς το ερυθρό[1]» και που χαρακτηρίστηκε το έτος με τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές. Το ερώτημα που έρχεται φυσικά δεν είναι άλλο από το τι είναι αυτό που έρχεται την χρονιά που έχει ξεκινήσει. Στη χώρα μας ο συνδυασμός του βαρέως κλίματος λόγω της εφαρμογής του μνημονίου, των προβλημάτων της ανεργίας της οικονομικής ύφεσης των κοινωνικών ανακατατάξεων φέρνει ένα μούδιασμα στη ραχοκοκαλιά του μέσου Έλληνα.
Σκέψεις πάνω σε μερικούς μαθηματικούς υπολογισμούς.
Έχει δημιουργηθεί η εσφαλμένη εντύπωση πως η μεγάλη αυτή χρονική διάρκεια δίνει περιθώρια για την εμφάνιση της ζωής µε τυχαίο τρόπο. Νομίζουν πολλοί ότι ο χρόνος αυτός είναι αρκετός, ώστε κάποια οργανικά µόρια να συνενωθούν και να σχηματίσουν πρωτεϊνικές αλυσίδες και σιγά σιγά τα πρώτα αυτά ζωντανά κύτταρα να σχηματίσουν στοιχειώδεις ζωικούς οργανισμούς.
O Pablo Neruda
Στις 27/11 και 1/12 δόθηκαν δύο συναυλίες από τις τρεις προγραμματισμένες συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής αφιερωμένες στον Μίκη Θεοδωράκη. Παρουσιάστηκαν τα έργα «Πνευματικό Εμβατήριο» «Ένας Όμηρος» και αποσπάσματα απο το «Canto General».
Θέματα αξιοπιστίας της Καινής Διαθήκης
Όταν παίρνουμε στα χέρια μας ένα αντίγραφο του Αριστοτέλη, του Αριστοφάνη, του Πλάτωνα ή κάποιου άλλου, θεωρούμε de facto ότι τα γραπτά αυτά ανήκουν στον εκάστοτε συγγραφέα και εκφράζουν ακριβώς τις σκέψεις του, χωρίς να τα υποψιαζόμαστε και να τα αμφισβητούμε. Την ίδια στιγμή και ενώ οι συγγραφείς είναι εξίσου γνωστοί (Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς, Ιωάννης, Πέτρος, και Παύλος) τα κείμενα της Καινής Διαθήκης αντιμετωπίζονται με καχυποψία και αμφισβήτηση. Μερικοί αμφισβήτησαν τη γνησιότητα των γραπτών ή την πιστότητα των αντιγράφων. Πως μπορούμε λένε να βασιστούμε στα λεγόμενά της την στιγμή που δεν σώζονται τα πρωτότυπα.