Προσκυνητής……καθως περνάω μέσα από τον κόσμο. |
|
Είναι αλήθεια ότι για το τί πιστεύει κανείς πολλές φορές δεν του χρειάζεται ιδιαίτερα λογική εξήγηση. Είναι επίσης αλήθεια ότι στον πίνακα ελέγχου του ανθρώπου υπάρχει η επιλογή να κατευθύνει τον εαυτό του να πιστεύει οτιδήποτε θελήσει. Συχνά όταν μιλάμε για θέματα πίστης το πρώτο που βγαίνει στην επιφάνεια είναι η άποψη ότι η πίστη είναι υποκειμενική. Και πράγματι μπορεί να είναι έτσι, αλλά όχι πάντα.
Θυμάμαι εκείνο το «τα μολύβια κάτω» στα ξαφνικά τεστ αξιολόγησης του λυκείου. Τα θυμάστε καθόλου; Θυμάμαι κοίταζα το ρολόι μου και έγραφα – έγραφα, έριχνα και καμμιά κλεφτή ματιά στον καθηγητή. Και να η αγωνία.
Tweet Σχεδόν κάθε άνθρωπος που είναι αποκομμένος από το Θεό έχει μέσα του κάποια αδιέξοδα, κάποια αιτήματα που δεν μπορεί να του καλυφθούν από το περιβάλλον και τις δραστηριότητες του, που δεν μπορεί να του απαντήσει το θρησκευτικό σύστημα, η
Παρατηρώ τον κόσμο που βράζει. Ένα τρομερό ανακάτεμα σαν αυτό της μεγάλης και βαθειάς τρικυμίας, τότε που η θάλασσα ξεβράζει και ξεβράζει από τα βάθη της ακόμα και τα πιο ετερόκλητα πράγματα. Δεν παραξενεύομαι όμως.
Ασκητές με την ευρύτερη έννοια υπήρχαν και πριν τον Χριστιανισμό. Άνθρωποι δηλαδή που σήμερα κατατάσσονται ως εθνικοί μυστικιστές οι οποίοι προσπαθούσαν να εξαγνίσουν τους εαυτούς τους μέσα από την άσκηση, την υποτίμηση του σώματος και των φυσικών ηδονών, και ασχολούμενοι με τον ανώτερο χώρο του Πνεύματος, άλλοτε απλώς φιλοσοφούσαν κι άλλοτε
ακόμα στεκόμαστε με δέος κοιτάζοντας ένα 2010 που «μετατοπίζεται προς το ερυθρό[1]» και που χαρακτηρίστηκε το έτος με τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές. Το ερώτημα που έρχεται φυσικά δεν είναι άλλο από το τι είναι αυτό που έρχεται την χρονιά που έχει ξεκινήσει. Στη χώρα μας ο συνδυασμός του βαρέως κλίματος λόγω της εφαρμογής του μνημονίου, των προβλημάτων της ανεργίας της οικονομικής ύφεσης των κοινωνικών ανακατατάξεων φέρνει ένα μούδιασμα στη ραχοκοκαλιά του μέσου Έλληνα.
Έχει δημιουργηθεί η εσφαλμένη εντύπωση πως η μεγάλη αυτή χρονική διάρκεια δίνει περιθώρια για την εμφάνιση της ζωής µε τυχαίο τρόπο. Νομίζουν πολλοί ότι ο χρόνος αυτός είναι αρκετός, ώστε κάποια οργανικά µόρια να συνενωθούν και να σχηματίσουν πρωτεϊνικές αλυσίδες και σιγά σιγά τα πρώτα αυτά ζωντανά κύτταρα να σχηματίσουν στοιχειώδεις ζωικούς οργανισμούς.
