Προσκυνητής……καθως περνάω μέσα από τον κόσμο. |
|
Τι γίνεται λοιπόν με την Ελλάδα; Τι γίνεται με το λαό μας δηλαδή; Επειδή τα χώματα τούτα θα τα πατάμε και στο μέλλον έστω κι αν πιθανώς δεν τα ελέγχουμε τότε. Τι γίνεται όμως με μας τους ίδιους; Με τη δικιά μας ζωή, που είμαστε καταδικασμένοι να την περάσουμε μέσα σε αυτή την ομίχλη;
Ρίχνοντας μια “ολιστική” ματιά στον κόσμο (κοινωνία, οικονομία και πολιτική, περιβάλλον, φιλοσοφίες και κινήματα) θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ένα απίστευτο κινηματογραφικό σενάριο. Καλύτερο και από τα πιο πολυβραβευμένα.
Μ’ αυτήν την έννοια «υπερφυσικό», δεν είναι η σωστή λέξη για να περιγράψεις το αόρατο μέρος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το αόρατο μέρος του σύμπαντος είναι τόσο φυσικό και τόσο πραγματικό, όσο και το ορατό μέρος. Επί πλέον το αόρατο και το ορατό δεν είναι εντελώς ξεχωρισμένα.
Ο καθένας από μας μπορεί να γίνει θρήσκος, μπορεί να ζει μια ζωή κοντά στη θρησκεία, μπορεί να σηκώνει τα χέρια ψηλά καθώς προσεύχεται, αλλά στην πραγματικότητα και πάλι γυρνάει στον εαυτό του για λύσεις. Φτιάχνει θεούς και τους ονομάζει με το όποιο όνομα και έπειτα τους συντηρεί.
Αυτός είναι ο σκελετός πάνω στον οποίο αναπτύσσεται η πλοκή της όπερας των Μπρεχτ και Βάιλ, που θα δούμε στο Μέγαρο Μουσικής τις επόμενες μέρες. Και πραγματικά χωρίς καθόλου προσπάθεια μπορεί κανείς να δει την ομοιότητα που παρουσιάζει η όπερα με την πραγματικότητα που ζούμε. Ειδικότερα αυτή την εποχή…
Τον όρο ευδαιμονισμό τον ξέρω εδώ και χρόνια δεν μπορούσα όμως αρχικά να αντιληφθώ τον σημαντικό ρόλο του, στην προσπάθεια χειραγώγησης των ανθρώπων. Η αλήθεια όμως είναι ότι φάγαμε από αυτόν, πάλι και πάλι, κι όταν κάποια στιγμή αντιληφθήκαμε ότι είμαστε εξαρτημένοι, από την άνεση, την καλοπέραση, τις λογιών λογιών…
Είναι αλήθεια ότι για το τί πιστεύει κανείς πολλές φορές δεν του χρειάζεται ιδιαίτερα λογική εξήγηση. Είναι επίσης αλήθεια ότι στον πίνακα ελέγχου του ανθρώπου υπάρχει η επιλογή να κατευθύνει τον εαυτό του να πιστεύει οτιδήποτε θελήσει. Συχνά όταν μιλάμε για θέματα πίστης το πρώτο που βγαίνει στην επιφάνεια είναι η άποψη ότι η πίστη είναι υποκειμενική. Και πράγματι μπορεί να είναι έτσι, αλλά όχι πάντα.
