Το να λες όχι στον Θεό είναι κάτι πολύ κοινό τελικά. Βαυκαλιζόμαστε ότι «όχι» και ότι μόνο οι άθεοι ή όσοι επιλέγουν την κακία κάνουν κάτι τέτοιο. Αλλά αλλοίμονο είναι κάτι πολύ πιο συνηθισμένο, απλό και πολλαπλά ολέθριο.
Το να λες οχι στον Θεό
Με αφορμή έναν μικρό διάλογο.
Ναι είμαι δειλός. Εγώ φτιάχνω μόνο μαρμελάδες… ξέρεις υπάρχουν τα ταχυδρομικά περιστέρια. Τα χρησιμοποιούν στον πόλεμο. Τα έχουν στο μέτωπο και τους δίνουν ένα μήνυμα. Τους λένε πήγαινε τώρα στην πατρίδα…
Αναζητώντας εναλακτική
Τι γίνεται λοιπόν με την Ελλάδα; Τι γίνεται με το λαό μας δηλαδή; Επειδή τα χώματα τούτα θα τα πατάμε και στο μέλλον έστω κι αν πιθανώς δεν τα ελέγχουμε τότε. Τι γίνεται όμως με μας τους ίδιους; Με τη δικιά μας ζωή, που είμαστε καταδικασμένοι να την περάσουμε μέσα σε αυτή την ομίχλη;
Ιανός, για τα περι μεταβάσεων και εξελίξεων
Ρίχνοντας μια “ολιστική” ματιά στον κόσμο (κοινωνία, οικονομία και πολιτική, περιβάλλον, φιλοσοφίες και κινήματα) θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ένα απίστευτο κινηματογραφικό σενάριο. Καλύτερο και από τα πιο πολυβραβευμένα.
Το Σύμπαν και οι δύο θέσεις.
Μ’ αυτήν την έννοια «υπερφυσικό», δεν είναι η σωστή λέξη για να περιγράψεις το αόρατο μέρος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το αόρατο μέρος του σύμπαντος είναι τόσο φυσικό και τόσο πραγματικό, όσο και το ορατό μέρος. Επί πλέον το αόρατο και το ορατό δεν είναι εντελώς ξεχωρισμένα.
Αλλάζοντας κατεύθυνση
Ο καθένας από μας μπορεί να γίνει θρήσκος, μπορεί να ζει μια ζωή κοντά στη θρησκεία, μπορεί να σηκώνει τα χέρια ψηλά καθώς προσεύχεται, αλλά στην πραγματικότητα και πάλι γυρνάει στον εαυτό του για λύσεις. Φτιάχνει θεούς και τους ονομάζει με το όποιο όνομα και έπειτα τους συντηρεί.
Μαχαγκόνυ, μια πόλη παγίδα.
Αυτός είναι ο σκελετός πάνω στον οποίο αναπτύσσεται η πλοκή της όπερας των Μπρεχτ και Βάιλ, που θα δούμε στο Μέγαρο Μουσικής τις επόμενες μέρες. Και πραγματικά χωρίς καθόλου προσπάθεια μπορεί κανείς να δει την ομοιότητα που παρουσιάζει η όπερα με την πραγματικότητα που ζούμε. Ειδικότερα αυτή την εποχή…