Κραυγή του ποιητή

«Ώ να μπορούσανε,  λέει, και τα οργανωμένα κράτη να διαμορφώσουν μια δημόσια ζωή με νόμους σαν αυτούς  που διέπουν το άτομο . Να επιφοιτούσε στα κοινά η ψυχή , και μια διαταγή του υπουργείου Υγείας να ξαπόστελνε στα εργοστάσια επεξεργασίας απορριμμάτων όλες τις πενταροδεκάρες των συμφερόντων, για να βγουν έστω και λίγα γραμμάρια ομορφιάς. Να έπαιρνε πότε πότε η συνεδρίαση του Κοινοβουλίου τις προεκτάσεις που παίρνει ένα δάκρυ όταν διαθλά τις αθλιότητες όλες κι απομένει να λάμπει σαν μονόπετρο.»

(δημόσια και ιδιωτικά)

Οδυσσέας Ελύτης

Όπου κι αν πάμε από τα τώρα και προς τα πίσω στην ιστορία τέτοιοι στεναγμοί σιγοκαίνε στα ανθρώπινα φυλλοκάρδια. Ίσως όχι τόσο γλωσσικά περίτεχνοι, παρόμοιοι όμως στο νόημα τους. Κι άλλοι λόγω της ικανότητας του ανθρώπου τους,  βρίσκουν την δίοδο και εκφράζονται μέσα από τον αρθρωμένο λόγο κι άλλοι όχι. Των περισσοτέρων μένουν  αλάλητοι. Σταλάζουν με μιαν άλλη γλώσσα απόκοσμη για μια άλλη γλωσσική κοινότητα προς έναν άλλο αποδέκτη. Οι σταλαγματιές μια προς μια γίνονται ρυάκια κι αυτά άλλα μεγαλύτερα και πέφτουν το ένα μέσα στ’ άλλο για να γίνουν ποτάμια. Με συνοδεία το μουρμούρισμα όλης της φύσης που «συστενάζει και συναγωνιά»  περιμένουν με ελπίδα.

Πίσω από την καλογυαλισμένη πραγματικότητα, τη δόξα τα υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη, τον πλούτο, τις εξελίξεις  μια πανανθρώπινη κραυγή περιγράφει το ανθρώπινο αδιέξοδο.  Τι συμβαίνει στον κόσμο λοιπόν; Στο νου μου έρχονται τα προφητικά λόγια του Χριστού «στεναχώρια εθνών με απορία… οι άνθρωποι θα λιποψυχούν από τον φόβο και την προσδοκία των δεινών που επέρχονται στην οικουμένη» Όταν ήμουν στο δημοτικό και κουβεντιάζαμε τότε για τον πόλεμο με φόβο, ακούγαμε τους μεγάλους να λένε για τα πυρηνικά, τα κόκκινα τηλέφωνα και τα σχετικά, γέμιζα λοιπόν  με ένα τεράστιο ερώτημα για το ποιος και γιατί αποφασίζει όλο αυτό το κακό. Μέγα μυστήριο για το παιδικό μου μυαλό. Μετά με βρήκε ο Χριστός φίλε μου Ελύτη και τότε κατάλαβα ότι δυστυχώς δεν το μπορούν οι άνθρωποι το αγαθό. Το απεμπολήσανε εδώ κι αιώνες.

Να γιατί τα υπουργεία τους δεν μπορούν με μια διαταγή να τα φτιάχνουν όλα. Αντίθετα νομοθετούν και νομοθετούν. Απλώνουν τα χεριά να επιβάλουν την όποια δικαιοσύνη και από τις χαραμάδες στη χούφτα, τους ξεφεύγει το trafficking η παιδική πορνεία και κάθε μορφή κακού που δεν έπιασε η χοντρή κρησάρα του νόμου. Για αυτό στα κοινοβούλια δεν ξέρουν από τις προεκτάσεις τούτου του μονόπετρου που περιγράφεις. Το πρόβλημα είναι πολύ βαθιά, στο θεμέλιο είναι μια πέτρα που απέρριψαν από θεμέλιο  οι χτίστες που έχτιζαν. Αλλά έκαναν λάθος.

Υπάρχει όμως ελπίδα κι αυτή λέγεται Απολύτρωση. Αν θες την ψάχνεις. Αν θες ρωτάς για αυτήν. Αν θες τη γραπώνεις για να ανακαλύψεις ότι δεν ήταν χίμαιρα.


Δημοσιεύτηκε

σε

από