Η πλέον πρόσφατη εκτίμηση για την ηλικία του κόσμου (µε τα ρολόγια της γης) είναι περίπου δώδεκα δισεκατομμύρια χρόνια, µε τάση για περαιτέρω μείωση.
Έχει δημιουργηθεί η εσφαλμένη εντύπωση πως η μεγάλη αυτή χρονική διάρκεια δίνει περιθώρια για την εμφάνιση της ζωής µε τυχαίο τρόπο. Νομίζουν πολλοί ότι ο χρόνος αυτός είναι αρκετός, ώστε κάποια οργανικά µόρια να συνενωθούν και να σχηματίσουν πρωτεϊνικές αλυσίδες και σιγά σιγά τα πρώτα αυτά ζωντανά κύτταρα να σχηματίσουν στοιχειώδεις ζωικούς οργανισμούς. Αυτοί µε τη σειρά τους µέσω τυχαίων μεταλλάξεων και πολλών προσπαθειών, να προσαρμόστούν σε αφιλόξενες συνθήκες και να εξελίχθούν σε πιο περίπλοκους ζωντανούς οργανισμούς. Στη συνέχεια, λέγεται, ότι μέσα σε εκατομμύρια χρόνια συνεχών εξελίξεων και ανελίξεων εμφανίστηκαν τα πρώτα υδρόβια ζώα, κατόπιν τα ερπετά, τα πτηνά, πολύ αργότερα τα θηλαστικά και τέλος πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια περπάτησε πάνω στη φλούδα της γης ο άνθρωπος, το τελευταίο προϊόν της μακράς αυτής εξελικτικής διαδικασίας. Σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δέχονται χωρις να πολυσκεφτούν αυτήν την άποψη. Μάλιστα την θεωρούν ως την αδιάσειστη επιστημονική απάντηση στο ερώτημα “Πως προήλθε αυτός ο κόσμος” θεωρώντας την άποψη που υποστηρίζει ότι ο κόσμος μας είναι αποτέλεσμα ευφυούς σχεδιασμού ως θρησκευτική και σκοταδιστική προκατάληψη. Ας δούμε όμως μερικά ενδιαφέροντα νούμερα σχετικά.
Για να δημιουργηθεί ένα µόνο ζωντανό κύτταρο µε τον τρόπο της φυσικής επιλογής ή της τυφλής τύχης απαιτείται πρακτικά άπειρος χρόνος. Ακόμα κι αν η πραγματική ηλικία του κόσμου μας είναι 12 δισεκατομμύρια χρόνια, μπροστά στον χρόνο που χρειάζεται για να γίνει μόνο ένα κύτταρο φαίνεται σαν μια ασήμαντη στιγμή.
Εάν διασπάσουμε ένα απλό ζωντανό κύτταρο σε κάθε δομικό λίθο που το αποτελεί, τότε η πιθανότητα να συντεθούν τα στοιχεία αυτά από μόνα τους, έστω και μέσα στο φιλικότερο χημικό περιβάλλον, έχει υπολογιστεί ότι είναι µια προς 10170.000 . Με άλλα λόγια μία πιθανότητα ανάμεσα στις 10170.000 (έναν αριθμο με 170 χιλιάδες μηδενικά), κι αυτό για να σχηματιστεί μόνο ένα ζωντανό κύτταρο υπό τις ευνοϊκότερες περιβαλλοντολογικές συνθήκες.
Γνωρίζουμε σήμερα ότι ο αριθμός των ατόμων της ύλης που αποτελούν το Σύμπαν είναι πεπερασμένος (περίπου 1080). Επίσης πρέπει να δώσουμε έναν πεπερασμένο χρόνο για κάθε προσπάθεια σύνθεσης, ας πούμε 1 δισεκατομμύριο προσπάθειες κάθε δευτερόλεπτο. Τότε για το στόχο µας, που είναι η δημιουργία ενός πολύ απλού μονοκύτταρου οργανισμού, απαιτούνται τουλάχιστον 10160.000 χρόνια. Συγκρίνετε τώρα το χρόνο αυτό µε την ηλικία του Σύμπαντος, που είναι μόλις 1010 χρόνια. Φανταστείτε τώρα πόσος χρόνος θα χρειαζόταν για τον ανθρώπινο εγκέφαλο, που αποτελείται από 10 δισεκατομμύρια κύτταρα συνδεδεμένα μεταξύ τους µε περίπλοκο σύστημα νευρώνων για να δίνουν και να παίρνουν πληροφορίες, ένα πραγματικό θαύμα δηλαδή.
Εν τούτοις κάποιοι θέλουν να πιστέψουμε ότι αυτά έγιναν μόνα τους, οδηγούμενα τυχαία μέσα από άπειρες δοκιμές και αποτυχίες, µε μαέστρο την άλογη ύλη, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς νου, χωρίς σχεδιασμό.
Ο Richard Dawkins, εξελικτικός βιολόγος, παρομοίωσε τη φύση µε έναν τυφλό ωρολογοποιό! Ποιός όμωs είναι στην πραγματικότητα ο τυφλός;
Μπορούμε να δούμε το θέμα και από µια άλλη οπτική γωνία. Σήμερα ζούμε στην εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών και της Πληροφορικής. Ο άνθρωπος δεν χαρακτηρίζεται µόνο σαν πολυσύνθετος βιολογικός οργανισμός, αλλά και σαν σύστημα που ανταλλάσσει υψηλού βαθμού πληροφορίες µε το περιβάλλον, ή όπως συνήθιζαν να τον περιγράφουν, σαν κυβερνητικός οργανισμός – μη γραμμικό σύστημα – μακράν θερμοδυναμικής ισορροπίας. Οι πληροφορίες που είναι εγγεγραμμένες στα γονίδιά του, αλλά και αυτές που συλλαμβάνει και αποδίδει κατά τη διάρκεια της ζωής του, είναι εξαιρετικά υψηλής οργάνωσης και πολυπλοκότητας.
Αν υποθέσουμε ότι χτυπάμε τυχαία το πληκτρολόγιο μιας γραφομηχανής, ή ενός υπολογιστή, τότε θα αργήσουμε πολύ μέχρι να δούμε να σχηματίζεται µια λογική πρόταση. Στην πραγματικότητα, αν ήμασταν εκεί να χτυπάμε τα πλήκτρα τόσα δισεκατομμύρια χρόνια όσο η ηλικία του Σύμπαντος, είναι αμφίβολο αν θα μπορούσαμε να γράψουμε µια σελίδα που να λέει κάτι. Βάλτε όμως το νου και τη λογική να λειτουργήσουν και τότε μπορείτε να αναπτύξετε τόσα και τόσα θέματα, µε επιχειρήματα, µε στοιχεία και αποδείξεις, μπορείτε να πληροφορήσετε, ή να παραπληροφορήσετε, να πείσετε, και όλα αυτά μέσα σε λίγα µόνο λεπτά.
Τι θα σκεφτόσασταν λοιπον για τον τυφλό ωρολογοποιό; Είναι ακόμη τυφλός; Ή μάλλον κάποιος θέλει να σας εξαπατήσει;
Για την παραπάνω ανάρτηση χρησιμοποιήθηκε το βιβλίο του Μάνου Δαμιανάκη, “Οι Ουρανοί Διηγούνται” Αθήνα, Πνευματικές Εκδόσεις, σελ. 73 – 75